Bóg przyszedł do nas w Boże Narodzenie, abyśmy mieli odwagę i nadzieję stawić czoła trudnościom życia w świecie niepewności.
Tematem tego tygodnia jest nadzieja w Bożym Narodzeniu. Autor Psalmu 96 wychwala Bożą sprawiedliwość widoczną w świecie i naszym życiu. W Izajasza 9 obiecuje, że ofiarowany Syn wyzwoli nas z ucisku i przyniesie niekończący się pokój. W Liście do Tytusa 2 Paweł pisze o gotowości Jezusa do oddania siebie, abyśmy mogli dążyć do samego dobra, w uprzejmości i miłosierdziu. Tekstem kazania jest Ew. Łukasza 2:1-14 , (15-20). Rozważmy, w jaki sposób możemy identyfikować się z pasterzami, którzy jako pierwsi otrzymali dobrą nowinę o narodzinach Jezusa.
Psalm 96 · Izajasz 9:2-7 · Tytusa 2:11-14 · Łukasza 2:1-14 , (15-20)
Boski dotyk: pasterze i my
O co chodzi z kolędowaniem? Słowo „calendae” sięga czasów przedchrześcijańskich w Rzymie. Oznaczało pierwszy dzień miesiąca. Odwiedzano się, składano sobie życzenia. Potem –gdy już słowo „kolęda” przeniosło się do Polski – też miało inny sens niż dzisiaj. Kolędą dziękowało się swojemu panu, u którego się służyło, za opiekę, za pracę, za wynagrodzenie.
Najstarsza zachowana polska kolęda, pochodzi z 1424 roku i zaczyna się od słów „Zdrów bądź Królu anielski”. Pierwotnie, na początku XV wieku tłumaczono na język polski kolędy z łaciny i ze śpiewników braci czeskich. Tak było prawdopodobnie i w tym przypadku. Tej kolędy w kościele raczej się już nie śpiewa.
Z kolei z języka niemieckiego pochodzi najbardziej znana na świecie kolęda – „Cicha noc”. Powstała w 1818 roku, została przetłumaczona na mniej więcej 300 języków i dialektów na całym świecie. Ciekawostka jest to, że powstała one dość przypadkowo, gdy w kościele w Oberndorfie pod Salzburgiem zepsuły się organy. Zrozpaczony proboszcz Joseph Mohr postanowił coś zaradzić. Dwa lata wcześniej napisał wiersz. Gdy zepsuły się organy, w kilka godzin on i organista Franz Gruber wymyślili muzykę i zaśpiewali razem. Towarzyszył im chór. Organista grał na gitarze. Można powiedzieć, że taka prowizorka stała się najbardziej znaną kolędą świata
Znakomity poeta Franciszek Karpiński, napisał najbardziej znaną polską kolędę – „Bóg się rodzi”. Warto zaznaczyć, że jej ostatnia zwrotka robiła karierę w najtrudniejszych dla Polaków czasach: „Podnieś rączkę, Boże Dziecię, błogosław ojczyznę miłą...”. Śpiewano ją na kazachskich stepach, na Syberii wśród zesłańców.
Twórcami kolęd byli także między innymi Mikołaj Sęp Szarzyński i Andrzej Morsztyn, w XIX w Zygmunt Noskowski, a na pocz. XX w Feliks Nowowiejski. Kolędę Lulajże, Jezuniu Fryderyk Chopin zacytował w środkowej części scherza h-moll op.20. Ze współczesnych, kolędy komponował Witold Lutosławski.
Nasz dzisiejszy tekst kazania koncentruje się na narodzinach Jezusa i odwiedzin pasterzy przez aniołów. Posłuchajmy Łukasza 2:1-20 .
1 W owym czasie wyszło rozporządzenie Cezara Augusta, żeby przeprowadzić spis ludności w całym państwie. 2 Pierwszy ten spis odbył się wówczas, gdy wielkorządcą Syrii był Kwiryniusz. 3 Wybierali się więc wszyscy, aby się dać zapisać, każdy do swego miasta. 4 Udał się także Józef z Galilei, z miasta Nazaret, do Judei, do miasta Dawidowego, zwanego Betlejem, ponieważ pochodził z domu i rodu Dawida, 5 żeby się dać zapisać z poślubioną sobie Maryją, która była brzemienna. 6 Kiedy tam przebywali, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania. 7 Porodziła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie. 8 W tej samej okolicy przebywali w polu pasterze i trzymali straż nocną nad swoją trzodą. 9 Naraz stanął przy nich anioł Pański i chwała Pańska zewsząd ich oświeciła, tak że bardzo się przestraszyli. 10 Lecz anioł rzekł do nich: «Nie bójcie się! Oto zwiastuję wam radość wielką, która będzie udziałem całego narodu: 11 dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan. 12 A to będzie znakiem dla was: Znajdziecie Niemowlę, owinięte w pieluszki i leżące w żłobie». 13 I nagle przyłączyło się do anioła mnóstwo zastępów niebieskich, które wielbiły Boga słowami: 14 «Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania». 15 Gdy aniołowie odeszli od nich do nieba, pasterze mówili nawzajem do siebie: «Pójdźmy do Betlejem i zobaczmy, co się tam zdarzyło i o czym nam Pan oznajmił». 16 Udali się też z pośpiechem i znaleźli Maryję, Józefa i Niemowlę, leżące w żłobie. 17 Gdy Je ujrzeli, opowiedzieli o tym, co im zostało objawione o tym Dziecięciu. 18 A wszyscy, którzy to słyszeli, dziwili się temu, co im pasterze opowiadali. 19 Lecz Maryja zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu. 20 A pasterze wrócili, wielbiąc i wysławiając Boga za wszystko, co słyszeli i widzieli, jak im to było powiedziane.
Historię narodzin Jezusa słyszeliśmy niezliczoną ilość razy. Zastanówmy się, dlaczego Bóg wybrał pasterzy, aby odegrali ważną rolę w historii narodzin Jezusa.
Pasterze przebywali w ciemności. Byli to ludzie, którzy wykonywali swoją pracę, pilnując owiec w porze nocnej. Nagle wszędzie pojawiło się światło. Kontrast między ciemnością a światłem przyciąga uwagę, a metafora „światło i ciemność” jest wielokrotnie omawiana w całym Piśmie Świętym.
Pasterze znajdowali się na najniższym szczeblu społeczno-ekonomicznego społeczeństwa. Byliby ostatnimi ludźmi, o których ktokolwiek by pomyślał, że Bóg będzie wchodził z nimi w jakąkolwiek relację, nie mówiąc już o dzieleniu się niesamowitą wiadomością o Emmanuelu. Nie zrobili nic nadzwyczajnego, by zasłużyć na ten boski dotyk. Jest to powracający motyw; Bóg wchodzi w interakcje z ludźmi. Bardzo często jest to ktoś, kto w kulturze jest uważany za nikogo.
Pomimo niskiego statusu pasterze ukazywani są jako wzorzec opieki Boga nad ludem wybranym. Przykłady ze Starego Testamentu, takie jak Księga Izajasza 40:11 , Psalm 23 i Księga Ezechiela 34: 11-24 pokazują, jak Bóg opiekował się Izraelem; tak jak dobry pasterz troszczył się o swoje owce.
Pasterze po prostu posłuchali anielskiego polecenia i poszli zobaczyć się z dzieciątkiem. Nie próbowali negować tego, co zobaczyli ani tego wyjaśnić. Przyszli od razu, „z pośpiechem” (w. 16).
Pasterze opowiedzieli innym o tym, co widzieli. Oni „ogłosili, co im powiedziano o tym dziecku” (w. 17). Boski dotyk i łaska okazane przez Boga sprawiły, że pasterze odważnie dzielili się tym, czego byli świadkami.
Jak mówi profesor Seminarium Luterańskiego, Sarah Henrich: Niebo i ziemia spotykają się w ciemnych miejscach, a nie na salonach władzy. Pasterze i aniołowie - narodziny w mieście króla Dawida, ale daleko od królewskiej rezydencji. A te narodziny, ta radość są dla wszystkich ludzi.
Poprzez ten strategiczny wybór, by przekazać pasterzom dobrą nowinę o narodzinach Jezusa, Bóg objawia Bożą łaskę, która nie dba wcale o status społeczny, władzę i bogactwo.
Ujawnienie narodzin Syna Bożego w pierwszej kolejności pasterzom, zapowiada sposób, w jaki Jezus używał swojego życiem. Jezus wybrał towarzystwo poborców podatkowych ( Ew. Łukasza 5:27-29 ), nie potępiał prostytutek ( Ew. Jana 8:10-11 ; Ew. Łukasza 7:38-44 ). Dotykał i uzdrawiał tych, których społeczeństwo uważało za nieczystych ( Ew. Mateusza 8:1-4 ). Jezus powiedział: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do mnie i nie zatrzymujcie ich, bo do takich należy królestwo niebieskie” ( Mt 19,14). Jezus wskazywał ostatnich ludzi jako pierwszych. Boże objawienie pasterzom przypomina nam, że Bóg szanuje tych, którzy są marginalizowani przez kulturę i społeczeństwa. Przyjmijmy takie postępowanie do naszych serc i działajmy tak samo.
Bożonarodzeniowa historia pokazuje nam, że Bóg działa poprzez zwykłych ludzi i celowo wybiera tych, których można by uznać za „obcych”, aby objawili Bożą łaskę i przychylność. Aby było jasne, że na Bożą miłość i oddanie wobec nas nie można zasłużyć, przykład pasterzy ukazuje Bożą gotowość do uznania i wywyższenia tych, którzy są wykluczani.
Boże Narodzenie przypomina nam, że Bóg przyszedł na nasz świat, przyjmując nasze ciało. Z tego powodu Bóg jest częścią naszego życia poprzez Emmanuela – „Boga z nami” – i to właśnie podkreślamy w Boże Narodzenie, śpiewając kolędy oraz uczestnicząc w innych bożonarodzeniowych rytuałach. Ponieważ jesteśmy wcieleni, udział w rytuałach celebrujących wcielenie i wcielenie Jezusa ma fundamentalną wartość.
Boże Narodzenie to nie święto kulinarne. Posiłek i podarki jakkolwiek ważne, to nie powinny być w centrum uwagi pamiątki narodzenia Pana.
Bóg przyszedł do nas w Boże Narodzenie, abyśmy mieli odwagę i nadzieję stawić czoła trudnościom życia w świecie niepewności. Obietnica Emmanuela oznacza, że nie przechodzimy życiowych problemów bez przewodnictwa i wsparcia. Nie jesteśmy sami.
Rozważając Boży wybór, aby podzielić się dobrą nowiną o narodzinach Jezusa z pasterzami, możemy lepiej zrozumieć, w jaki sposób narodził się Chrystus. On stał się „dobrą nowiną i radością dla wszystkich ludzi”, a nie tylko dla tych, którzy byli celebrytami. Poprzez narodziny Chrystusa i historię Narodzenia, Bóg objawia swój plan wobec całej ludzkości i potwierdza, że jest miłością.
Wesołych i pełnych miłości Świąt!
Comentários