top of page
  • Zdjęcie autoraWitek

Mówiąc o życiu i przechwałkach

Radzenie sobie z chorobą bywa kosztowne i tak było także wieki temu. Posłuchaj o historii Naamana, dumnego człowieka, który zachorował i uświadomił sobie, że jest tylko jeden prawdziwy Uzdrowiciel, który może go w pełni przywrócić do życia wewnętrznego i zewnętrznego



Tematem tego tygodnia jest chwała i łaska. A może bardziej; przechwałki i łaska.


Psalm 30:1-122 Królewska 5:1-14Galatów 6:1-16 Łk 10:1-11 , 16-20


Wezwanie do uwielbienia z Psalmu ukazuje chwałę Boga jako Tego, który jest z nami w dobrym i złym czasie. W 2 Królewskiej 5 czytamy o historii Naamana, który chce oddać hołd Elizeuszowi za uzdrowienie, które otrzymał od Boga. Paweł z radością oświadcza w Liście do Galatów, że jego jedyną chlubą jest Jezus Chrystus i wszystko, co dla niego uczynił. Łukasz opowiada, że ​​kiedy uczniowie powrócili z misji głoszenia nadejścia królestwa Bożego, podekscytowani cudownymi czynami, których dokonali, Jezus przypomniał im, że ich prawdziwą chlubą jest ich własne zbawienie.


Szkoda życia na przechwałki


Łukasza 10:1-11 , 16-20


Zapewne niejednokrotnie byłeś świadkiem sytuacji, gdy ktoś głośno a może i natarczywie przechwalał się swoim sukcesem lub zdobyczą: awansem w pracy, nowym samochodem czy partnerem. Są to wszystkie rzeczy, które niektórzy z nas doświadczają lub będą regularnie doświadczać. Radość w zdrowej lub niezdrowej odmianie jest głęboko zakorzeniona w naszej ludzkiej naturze.

Kiedy siedemdziesięciu dwóch uczniów zostało wysłanych przez Jezusa, aby ogłosić nadejście Królestwa Bożego, grupa składająca się z rybaków i poborców podatkowych, bez wykształcenia i doświadczenia, została wrzucona w głębokie wody służby ewangelicznej. Posłuchaj fragmentu;

1 Następnie wyznaczył Pan jeszcze innych siedemdziesięciu dwóch i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. 2 Powiedział też do nich: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. 3 Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki. 4 Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie! 5 Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: Pokój temu domowi! 6 Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. 7 W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co mają: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. 8 Jeśli do jakiego miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; 9 uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: Przybliżyło się do was królestwo Boże. 10 Lecz jeśli do jakiego miasta wejdziecie, a nie przyjmą was, wyjdźcie na jego ulice i powiedzcie: 11 Nawet proch, który z waszego miasta przylgnął nam do nóg, strząsamy wam. Wszakże to wiedzcie, że bliskie jest królestwo Boże.” ( Łukasza 10:1-11 )

Szkoda czasu na zemstę i pogrzeby


Warto rozważyć kontekst siedemdziesięciu dwóch uczniów w tym fragmencie. Choć podążają za Jezusem i wierzą w niego, wiedzieli też, że nie pasują do wzorca ucznia przeciętnego rabina. Tekst pokazuje Jezusa odrzuconego przez lokalną społeczność. Dwunastu uczniów chciało przywołać ogień, aby strawił wioskę, a Jezus musiał ich zganić.


W tych fragmentach Łukasza 9 i 10 Jezus uczy swoich uczniów nowego sposobu reagowania. Kiedy Jezus zostaje skrzywdzony, chcą zemsty, a on gani ich zamiary. Kiedy wzywa innych, nie są gotowi do naśladowania i tracą możliwość włączenia się w jego służbę. Jednak tych siedemdziesięciu dwóch ludzi przeszło tę próbę i teraz otrzymują moc – moc błogosławienia i uzdrawiania oraz moc przemawiania do tych, którzy nie odpowiadają na przesłanie ewangelii.


Nawet gdy Jezus mówi im, że są wysyłani jako owce między wilki, jak amator rywalizujący z profesjonalistą, daje im władzę i autorytet. A władza, którą Jezus im nadał, byłaby niepodobna do niczego, czego mogliby się spodziewać. Powiedział im, aby uzdrawiali ludzi, podczas gdy wypełniali rolę, jaką zwykle pozostawia się prorokowi do głoszenia królestwa. Wraz z Janem Chrzcicielem ogłaszają przyjście Pana do miast.

Podobnie jak Jonasz dla mieszkańców Niniwy, uczniowie mają jedno przesłanie dla tych, którzy ich odrzucają – zmienić się i odpokutować. Należy zauważyć, że powiedziano im, że ich działanie jest ostrzeżeniem i wezwaniem do pokuty, podobnie jak ostrzeżenie Jonasza skierowane do mieszkańców Niniwy. To ostrzeżenie reprezentuje szczere pragnienie Boga, aby ludzie nawrócili się i zostali zbawieni.


Posłuchajmy dalej;


16 Kto was słucha, Mnie słucha, a kto wami gardzi, Mną gardzi; lecz kto Mną gardzi, gardzi Tym, który Mnie posłał» 17 Wróciło siedemdziesięciu dwóch z radością mówiąc: «Panie, przez wzgląd na Twoje imię, nawet złe duchy nam się poddają». 18 Wtedy rzekł do nich: «Widziałem szatana, spadającego z nieba jak błyskawica. 19 Oto dałem wam władzę stąpania po wężach i skorpionach, i po całej potędze przeciwnika, a nic wam nie zaszkodzi. 20 Jednak nie z tego się cieszcie, że duchy się wam poddają, lecz cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie».”. ( Łk 10:16-20 )


Uczniowie są zachwyceni i podekscytowani. Zrobili to, co uczynił Jezus; ogłosili królestwo, uzdrawiali chorych, ale jest coś więcej… wypędzali demony! Amatorzy pokonali zawodowców!


Interesujące jest to, że Jezus nie mówi nic pozytywnego o tym doświadczeniu poza wykazaniem skutku działania. Jest wiele kościołów, które stworzyły tożsamość opartą na wyrzucaniu demonów, ale kiedy dzieje się to w Piśmie, w oczach Jezusa nie jest to jakieś wielkie wydarzenie. W obliczu jego mocy, klęska szatana jest czymś oczywistym.

Kiedy Jezus mówi im: „Widziałem, jak szatan upadł…”, podkreśla trzy rzeczy. Wygłasza konkretne oświadczenie o swojej boskości – żaden ziemski człowiek nie był świadkiem upadku Szatana. Pochwala pracę dla królestwa, którą wykonali uczniowie – uczestniczą w upadku wroga. Wskazuje, że pokonanie szatana to już załatwiona sprawa – pokonanie demonów i napawanie się tym jest podobne do napawania się trupem wroga.


Szatan i owszem jest silny, ale Jezus już go związał; władza uczniów nad demonami nigdy nie była celem samym w sobie. W rzeczywistości udział uczniów w przyjściu królestwa był o wiele ważniejszy.


Radujmy się


Jezus wzywa swoich uczniów, by radowali się ze swojego zbawienia. To jest prawdziwy powód do przechwałek i radości! Sportowiec, który strzelił gola, gracz, który pokonał kolegów, kolega, który awansował, to przejawy niesłusznej dumy. Zostaliśmy stworzeni do chlubienia się, ale grzech przekręcił naszą chlubę ku sobie, a nie Bogu. Jak apostoł Paweł mówi nam w Liście do Galacjan 6, jesteśmy stworzeni do chlubienia się w Jezusie Chrystusie i tym, co dla nas uczynił.


Nauczmy się chwalić tym, co naprawdę ważne.



 

Ostatnie posty

Zobacz wszystkie
bottom of page