Jak działa przebaczenie?
O, jak szczęśliwy jest ten, któremu przebaczono nieprawość I którego grzech został zakryty! Jak szczęśliwy jest człowiek, któremu PAN nie poczyta winy I którego duch jest wolny od fałszu! Kiedy milczałem, słabły moje kości, Z powodu bólu, który mi wciąż towarzyszył, Ponieważ dniem i nocą ciążyła na mnie Twoja ręka, A moja rześkość znikła jak podczas letniej suszy. Wówczas wyznałem Ci mój grzech, Przestałem skrywać moją winę. Stwierdziłem: Wyznam, na przekór sobie, me nieprawości PANU — Wtedy Ty odpuściłeś winę mego grzechu.
Psalm 32:1-5
Po tym, jak zamachowiec zastrzelili pięć młodych dziewcząt, w wiadomościach ze społeczności Amiszów w „West Nickels Mines” pojawiło się jedno słowo: przebaczenie.
To słowo przykuło uwagę mediów. Co to znaczy przebaczyć? Co to znaczy, że ludzie ze społeczności Amiszów udali się do żony zabójcy i powiedzieli, że wybaczą jej i jej rodzinie w tym niewiarygodnie traumatycznym wydarzeniu? Czy mieli na myśli, że wybaczyli mordercy? Czy to ma sens? Jak słuszne oburzenie wpisuje się w kontekst zbrodni? Jak możemy mieć jednocześnie patrzeć na sprawiedliwość i przebaczenie? Jak możemy ponosić odpowiedzialność za łamanie praw Bożych wraz we wpisaniem się w pojęcie miłosierdzia Bożego?
Każdy z nas powinien zrozumieć czym jest przebaczenie, ponieważ przebaczenie jest częścią Bożego planu a właściwie zrozumiane nie jest sprzeczne z Bożą sprawiedliwością.
Zanim przejdziemy dalej, musimy zdefiniować pojęcie przebaczenia i zacznijmy od tego, czym przebaczenie nie jest.
Przebaczenie nie jest kompromisem moralnym. Nie myśl, że Bóg pomyli odpowiedzialność moralną z łaską i przebaczeniem. Boża sprawiedliwość gwarantuje, że mordercy nie ujdzie płazem morderstwo a przestępcy seksualnemu nie ujdzie płazem molestowania.
Przebaczenie nie jest pogwałceniem sprawiedliwości. Bóg nigdy nie narazi na szwank swojej sprawiedliwości.
Przebaczenie to nie tylko unikanie konfliktu. Wielu z nas nie lubi konfliktów. Nie chcemy dzielić się z kimś złymi emocjami ani ostrymi słowami, więc pomijamy kwestie konfliktu. Czasami wyrozumiałość jest właściwą rzeczą, ale zwykłe unikanie konfliktu to nie to samo, co przebaczenie.
Przebaczenie jest uwolnieniem (Ew. Mateusza 18:27-32). Co tak naprawdę oznacza przebaczenie?
Spróbuj na chwilę zapomnieć o wszystkim, co słyszałeś na temat przebaczenia. Niech jedno słowo odbije się w twoim umyśle: słowo biblijne, słowo Nowego Przymierza, po grecku to aphesis a po polsku „uwolnić”.
A teraz, przez chwilę, nie komplikuj tego a po prostu – uwolnij. Przebaczenie oznacza podjęcie decyzji o uwolnienie kogoś, kogo trzymałeś w swoim uścisku, z urazą i goryczą.
Przebaczenie nie oznacza. To nie jest przymykanie oczu na niesprawiedliwość czy pochwała lub akceptacja krzywdy. Przebaczenie oznacza, że postanawiasz zwolnić kogoś z osobistych zobowiązań wobec ciebie — nawet jeśli ta osoba będzie musiała stawić czoła Bożej sprawiedliwości.
W Ewangelii według Mateusza 18 uczeń Jezusa, Piotr, zapytał Jezusa: „Ile razy mam przebaczyć mojemu bratu, gdy zgrzeszy przeciwko mnie? Do siedmiu razy?
Jezus odpowiedział przypowieścią, w której pewien mężczyzna był winien królowi 10 000 talentów (dzisiejszy odpowiednik milionów złotych) i był o krok od sprzedania swojej żony i dzieci w niewolę, aby spłacić dług, ale prośby tego człowieka do króla zostały wysłuchane a jego dług został umorzony. Przebaczenie. Uwolnienie.
Jednak ten sam człowiek, któremu przebaczono, zażądał zapłaty i nie mógł wybaczyć mężczyźnie, który był mu winien zaledwie 100 denarów (około stu złotych). Gdy król o tym usłyszał, rozgniewał się, mówiąc: „Ty zły sługo, umorzyłem cały twój dług. Czy nie powinieneś był zlitować się nad swoim współsługą? Król cofnął przebaczenie. Ostatnie słowa Jezusa są następujące:
„Tak mój Ojciec niebieski będzie traktował każdego z was, jeśli nie przebaczycie bratu z serca”. Przebaczenie jest uwolnieniem. Uwolnieni przez Boga, jesteśmy w stanie uwolnić innych ludzi w naszym życiu.
Przebaczenie to nowy sposób patrzenia na innych. Przebaczenie to radykalna i kontrkulturowa perspektywa życia. Jeśli wierzysz w przebaczenie — w to, że Bóg przebacza, nawet jeśli nie jest do tego zobowiązany i że będziemy mieli najlepsze życie, jeśli będziemy trzymać innych ludzi w swoim życiu luźnym uściskiem — wtedy zobaczysz ludzi takimi, jakimi mogą być a nie takimi, jakimi są.
Przebaczenie nie oznacza patrzenie na ludzi, którzy cię skrzywdzili i decydowanie, że chciałbyś wszystko naprawić – przecież nie będziesz bawić się w Boga. Przebaczenie oznacza, że patrzysz na obłąkanych ludzi, którzy strzelają w szkole, a następnie kierują broń przeciwko sobie, jako na ludzi, którzy staną przed sądem Bożym. Odpowiedzą przed Bogiem.
Przebaczenie jest decyzją i procesem. Możesz zwolnić kogoś z zobowiązań wobec siebie osobiście, chociaż tlące się płomienie urazy mogą płonąć w tobie jeszcze przez jakiś czas.
Jak działa przebaczenie? Bylibyśmy w błędzie, gdybyśmy myśleli, że przebaczenie jest rodzajem łagodnego uczucia, którego mogą doświadczać niektórzy ludzie o miękkim sercu. Najodważniejszym aktem przebaczenia, jaki kiedykolwiek widział świat, było zakrwawione, pobite i rozdarte ciało Jezusa Chrystusa. Przebaczenie to najbardziej odważna rzecz, jaką możesz zrobić w życiu. Przebaczenie nie jest dla bojaźliwych. Przebaczenie jest znakiem prawdziwego mężczyzny i prawdziwej kobiety Boga.
Odpowiedzialność osoby szukającej przebaczenia (Ps. 32:1-5). Psalm 32 jest przełomowym fragmentem o działaniu przebaczenia:
„Błogosławiony ten, któremu przebaczono występki, którego grzechy zostały zakryte. Błogosławiony człowiek, którego grzechu Pan nie poczytał przeciwko niemu i w którego duchu nie ma podstępu. Kiedy milczałem, moje kości marnowały się przez moje jęki przez cały dzień. Dniem i nocą ciążyła na mnie Twoja ręka; moje siły zostały wyczerpane jak w upalne lato. Wtedy wyznałem Ci mój grzech i nie zakryłem mojej winy. Powiedziałem: „Wyznam moje występki przed Panem” – a Ty przebaczyłeś winę za mój grzech”.
Po pierwsze, otrzymać przebaczenie to być pobłogosławionym poza twoimi najśmielszymi marzeniami, wiedząc, że twój Stwórca, łaskawy Ojciec w górze, jest gotów wybaczyć twoje błędy i przewinienia. Bóg nie chce zatrzymywać przeciwko nam naszych grzechów. Czyjaś karta jest wyczyszczona, nie ma długów, rachunek uregulowany.
Zwróć uwagę na proces myślenie w tym fragmencie: „moje kości zmarnowane… moja siła została wyssana”. Jest to człowiek „zjadany od środka”, jak czasem mówimy. Poczucie winy to zrobi; i choć trudno w to uwierzyć, udręczone sumienie jest darem.
Jaka jest odpowiedzialność osoby proszącej o przebaczenie? „Wtedy wyznałem Ci mój grzech i nie zakryłem mojej winy. Powiedziałem: „Wyznam moje występki przed Panem” – a Ty przebaczyłeś mój grzech” (w. 5).
Powinniśmy wyznać nasze złe uczynki, ale komu? Prosta odpowiedź brzmi: do osoby lub osób, które skrzywdziliśmy. W każdym przypadku tą osobą jest Bóg. W Psalmie 51, o rozdzierającym serce wyznaniu Dawida o swoim cudzołóstwie z Batszebą i o zaplanowaniu śmierci jej męża, Dawid mówi: „Tylko przeciw Tobie zgrzeszyłem”. Oczywiście zgrzeszył przeciwko ludziom – ale epicentrum trzęsienia ziemi naszych grzechów jest zawsze oderwaniem się od samego Boga. Więc wyznajemy je Bogu.
Powinniśmy też wyznać nasze złe uczynki ludziom, których skrzywdziliśmy w wielu, ale nie we wszystkich okolicznościach. Trzeba rozważań tu skutek. Powiedzenie swojej szwagierce: „Wiesz, cały czas żywiłam do ciebie urazę, bo myślałam, że jesteś arogancka, ale naprawdę nauczyłam się, jak cię tolerować i wybaczać ci wiele niedociągnięć” może nie być najbardziej konstruktywnym zachowaniem. Wyznanie komuś w twoim biurze, że cię pociąga, gdy on lub ona są w związku, to taką spowiedź najlepiej dokonać tylko przed Bogiem.
Mimo to często zdarza się, że szczere przeprosiny są słuszne; a jeśli wiesz, że to prawda, nie powstrzymuj się.
Odpowiedzialność wybaczającego. Teraz odwróćmy sytuację. A co z tym, kiedy jesteś wybaczającym? Przeanalizuj problem: kiedy wybaczać, a kiedy przebaczać (Kolosan 3:13).
Pierwszą rzeczą, którą należy zrobić, kiedy myślisz, że powinieneś przebaczyć komuś, kto cię skrzywdził, jest upewnienie się, że naprawdę wzrosło to do poziomu przebaczenia. Kolosan 3:13 mówi: „Znoście się nawzajem i przebaczajcie wszelkie żale, jakie możecie mieć przeciwko sobie. Przebacz tak, jak Pan przebaczył ci”.
Jest przebaczenie i jest wyrozumiałość. Możesz myśleć o wyrozumiałości jako rodzaju przebaczenia na niskim poziomie lub po prostu jako okazywanie cierpliwości i tolerancji w obliczu dziwactw ludzi w twoim życiu.
Na przykład, jeśli twój współmałżonek chronicznie spóźnia się a tym irytuje, to tak naprawdę nie podnosi się to do poziomu grzechu. Może to irytujące, ale w Dziesięciu Przykazaniach nie ma mowy o: „Nie czekaj do ostatniej chwili z nałożeniem makijażu”. W Dziesięciu Przykazaniach nie jest napisane, że maniery przy stole są sprawą duchowego życia i śmierci.
Być może będziesz musiał wybaczyć komuś, kto mówi za dużo, komuś, kto używa ciężkich perfum, komuś w twoim domu, kto żuje z otwartymi ustami lub kto zostawia ręczniki na podłodze, komuś, kto wydaje się, że nie jest w stanie wymienić rolki papieru toaletowego. Być może będziesz musiał się uśmiechnąć i tolerować niektóre dziwne opinie innych lub jeśli nie mają oni opinii lub mają pogląd na każdą kwestię – prawdopodobnie chodzi bardziej o wyrozumiałość niż o przebaczenie.
Oto więc nasze rozkazy: „Znoście się nawzajem i przebaczajcie wszelkie żale, jakie możecie mieć wobec siebie. Przebacz tak, jak Pan przebaczył ci”. Jak to robisz?
Bądź gotów przebaczać: dążenie do łaski (Micheasza 7:18; Łukasza 6:27-37; Łukasza 15:11-32). Po pierwsze, musimy być gotowi przebaczać i starać się o łaskę. Księga Micheasza 7:18 wyjaśnia, dlaczego Bóg przebacza: „Któż jest takim Bogiem jak ty, który przebacza grzechy i przebacza występki ostatku swego dziedzictwa? Nie gniewasz się na zawsze, ale rozkoszujesz się miłosierdziem”.
Bóg przebacza, ponieważ z upodobaniem okazuje miłosierdzie. Bóg się gniewa. On jest zdolny do gniewu, ale nie tak chce, aby z gniewu czynić regułę. Bóg z upodobaniem okazuje miłosierdzie. Czy my także?
Pozwól, że poproszę cię o szczerość wobec siebie i Boga: kiedy kogoś uwalniasz, kiedy mówisz mu, że przebaczasz to czy odchodzisz z parą wydobywającą się z twoich uszu, czy sam czujesz się uwolniony? Jeśli naprawdę przebaczyliśmy, również poczujemy się uwolnieni. Może to zająć trochę czasu, ale decyzja o przebaczeniu skieruje nas na właściwą ścieżkę.
W Łukasza 6:35 Jezus wyznacza wysoki standard życia w królestwie:
Kochaj swoich wrogów, czyń im dobrze i pożyczaj im, nie oczekując, że coś odzyskasz. Wtedy wasza nagroda będzie wielka i będziecie synami Najwyższego, bo On jest łaskawy dla niewdzięcznych i niegodziwych. Bądź miłosierny, tak jak miłosierny jest twój Ojciec. Nie osądzaj, a nie będziesz osądzony. Nie potępiaj, a nie będziesz potępiony. Przebacz, a otrzymasz przebaczenie.
Gotowość do przebaczenia, ostatecznie, nie jest niechęcią do posłuszeństwa Bogu, który mówi: „Czy nie możemy się po prostu dogadać?” Bycie miłosiernym zdarza się – naprawdę dzieje się – tylko wtedy, gdy charakter Boga jest odciśnięty w krzywiźnie i zatwardziałości naszego charakteru.
Zmierz się z problemem: dążenie do prawdy (Łk 17:3-4). Często odpuszczenie i przebaczenie ma miejsce dopiero po skonfrontowaniu prawdy o problemie i postawieniu jej na stole. Konfrontacja z kimś może nie przychodzić ci łatwo, ale może to być najbardziej miłosierna rzecz, jaką robisz dla kogoś, na kim ci zależy. Jezus powiedział w Ew. Łukasza 17: „Jeśli twój brat zgrzeszy, upomnij go, a jeśli okaże skruchę, przebacz mu”.
To idealna sytuacja, na którą wszyscy liczymy — błąd, konfrontacja, przeprosiny i wreszcie przebaczenie. Powinniśmy mieć nadzieję na ideał, zdając sobie sprawę, że czasami będziemy musieli puścić kogoś, nawet jeśli nie jest przekonany, że zrobił coś złego.
Służba przebaczenia (Ew. Mateusza 18:15-18; Ew. Jana 20:23; 2 Koryntian 2:6-10). Przebaczenie jest służbą. Jezus ustanowił protokół przebaczenia, gdy w Ewangelii Mateusza 18 powiedział: „Jeśli masz przeciwko komuś coś poważnego, coś niebezpiecznego lub skandalicznego, najpierw idź do niego. Dopiero po tym, być może, będziesz musiał wciągnąć innych ludzi w proces konfrontacji; ale nie zaczynasz od tego.”
Przebaczenie to służba - nie tylko dla ludzi, którym przebaczasz, ale jako przykład dla świata, który łatwo żywi urazę i zemstę. Tak działa przebaczenie. Kiedy potrzebujesz przebaczenia — i wiesz o tym, ponieważ jesteś zjadany od środka — stajesz się czysty z Bogiem, z samym sobą, a czasami z kimś, kogo obraziłeś. Jeśli potrzebujesz przebaczyć komuś innemu, czerpiesz z głębokiej studni miłosierdzia, konfrontujesz się z problemem, odpuszczasz, a następnie pozwalasz rozpocząć proces uwalniania.
Blokady na drodze do przebaczenia. Brzmi ciężko? Czasami przebaczenie jest zdumiewająco łatwe, a czasami pojawiają się ogromne blokady.
Powiedzmy, że wiesz już teraz, dzisiaj, że musisz komuś wybaczyć. Może to rodzic, przyjaciel, sąsiad. Przebaczenie oznacza uwolnienie, ale mogą pojawić się blokady. Gorycz może powstrzymać cię od przebaczenia. Musimy postrzegać gorycz jako toksynę w naszym duchu. Rozmowa z Bogiem o tym, co poszło nie tak, lub przyjacielem, który potrafi współczuć, może pomóc nam uwolnić się od goryczy.
Mściwość może być kolejną przeszkodą. Jeśli powiesz, że chcesz wybaczyć, ale dopiero po zemście, to nie ma dużej szansy, że przebaczysz. W swojej książce Freedom of Forgiveness David Augsburger mówi: „Zemsta jest najbardziej bezwartościową bronią na świecie. To rujnuje mściciela, jednocześnie mocniej utwierdzając wroga w jego błędzie. Inicjuje niekończący się lot w dół bezdennych schodów urazy i bezwzględnego odwetu”.
Czy istnieją granice przebaczenia? Czy istnieją granice przebaczenia? Uczeń Jezusa, Piotr, pewnego dnia zapytał Jezusa (Mt 18:21-22), czy istnieje maksymalna liczba przypadków przebaczenia: może siedem razy? Słynna odpowiedź Jezusa: „Nie, nie siedem razy, ale siedem razy siedemdziesiąt”. Informuje nas, że nie ma zasady trzech uderzeń i odpadasz. Gdyby tak było, nikt z nas nie mógłby otrzymać od Boga przebaczenia.
Istnieją granice przebaczenia, gdy sprawca nie przyznaje się do przestępstwa. Powiedzmy, że dochodzisz do punktu, w którym chcesz wybaczyć swojemu bratu to, że był dla ciebie okrutny, gdy dorastałeś. Masz do niego urazę od lat; ale teraz jesteś dorosły, masz własne dzieci i chcesz po prostu zapomnieć o przeszłości. Możesz to zrobić. Możesz pozwolić mu odejść i powiedzieć mu, że byłeś zgorzkniały z powodu przeszłości i postanowiłeś odpuścić tę sprawę.
Teraz, jeśli twój brat rozpozna, że wyrządził krzywdę i przeprosi, to najlepszy możliwy scenariusz. A jeśli jego odpowiedź brzmi: „Nie mam pojęcia o czym mówisz; cokolwiek ci wyrządziłem to zasłużyłeś na to”? Cóż, to z pewnością odbiera radość z przebaczenia, ale nie przeszkadza ci pozwolić mu odejść.
Innym ograniczeniem do przebaczenia jest trwanie w przestępstwie lub wykroczeniu . Alkoholik może odczuwać skruchę i nienawidzić samego siebie, kiedy staje się trzeźwy. Może obficie przepraszać i przysięgać, że nigdy więcej nie będzie pił, ale jeśli członkowie rodziny nie mogą wybaczyć, ponieważ ten sam cykl rozgrywa się w kółko tydzień po tygodniu, to przebaczenie bywa trudne a czasami wręcz niemożliwe.
Innym ograniczeniem przebaczenia jest to, że nie możesz wybaczyć komuś za obrazę kogoś innego. Żona nie może na przykład, wybaczyć mężowi znęcania się nad nią i dziećmi.
Wyzwalająca moc przebaczenia. Nie będzie przesadą stwierdzenie, że jeśli nie umiesz przebaczać, nie umiesz żyć. Urzeczywistnienie tego oznacza uwolnienie wyzwalającej mocy przebaczenia.
Księga (Jeremiasza 31:34). W proroctwie Jeremiasza o nowym przymierzu Bóg mówi: „Przebaczę ich niegodziwość i nie będę więcej pamiętał o ich grzechach”.
Nie jest tak, że Bóg staje się nieświadomy historii zdarzeń. Bóg nie pamięta naszych grzechów w tym sensie, że nie ma ich przeciwko nam. Bóg chce, abyśmy poruszali się z Nim w całkowicie odnowionej relacji w przyszłość. (Jeśli kiedykolwiek martwiłeś się, że nie przebaczyłeś, ponieważ nie zapomniałeś, pamiętaj, że zapominanie oznacza, że sprawa przenosi się do tylnej szuflady twojego umysłu).
Przywrócona miłość (Ew. Łukasza 7:47). Urzeczywistnianie przebaczenia następuje po przywróceniu miłości. Pewnego dnia w domu faryzeusza podeszła do Jezusa z płaczem kobieta o złej reputacji. Jej łzy zwilżyły Jego stopy, które otarła długimi włosami. Potem wylała drogie perfumy na Jego stopy. Świadkowie byli zniesmaczeni — jak ona śmiała zbliżyć się do Niego tak blisko; jak śmie okazywać takie niepohamowane uwielbienie.
Jezus skonfrontował się ze swoim urażonym gospodarzem: „Nie okazaliście Mi takiego szacunku. Wiele jej grzechów zostało odpuszczonych — bo bardzo kochała — ale ten, któremu odpuszczono niewiele, kocha mało”.
Uzdrowienie (2 Kronik 7:14). Drugie Kronik 7:14 mówi: „Jeżeli mój lud, który jest nazwany moim imieniem, ukorzy się i będzie się modlił i szukał Mojego oblicza i odwrócą się od swoich niegodziwych dróg, wtedy usłyszę z nieba i przebaczy ich grzechy i uzdrowi ich ziemię”.
Przebaczenie wiąże się ze zdrowiem — zdrowiem w życiu jednostki i zdrowiem w życiu Kościoła. Ludzie, „którzy są wezwani imieniem [Bożym]” a także kościół, muszą być w każdej chwili gotowi do pokuty i zwrócenia się do Boga. Wtedy przyjdzie zdrowie.
Odnowione relacje (Psalm 32:1-5; Rodzaju 50:17). Wdowa po mężczyźnie, który zastrzelił dzieci w szkole Amiszów, napisała list do społeczności Amiszów. To niesamowite przesłanie, którego trudno było się spodziewać. Jeden akapit mówi tak:
Wasza miłość do naszej rodziny pomogła nam uzyskać uzdrowienie, którego tak bardzo potrzebujemy. Przekazany przez Was dar poruszył nasze serca w sposób, którego żadne słowa nie mogą opisać… Wasze współczucie wykracza poza naszą rodzinę, poza naszą społeczność i zmienia nasz świat, za co serdecznie Wam dziękujemy.
Przebaczenie w tej ekstremalnej sytuacji a także naszej codzienności to nie tylko to, czego potrzebuje świat; przebaczenie jest tym, co zmienia świat i zbliża nas wszystkich do siebie.
Comments