Dzisiejszy Kościół, podobnie jak pierwsi uczniowie, jest powołany do głoszenia Ewangelii wszędzie i wszelkimi dostępnymi środkami
W tym tygodniu obchodzimy uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego, zamykającą okres Wielkanocny. Przez zmartwychwstanie Jezusa otrzymaliśmy nowe życie w Nim. Wniebowstąpienie zapewnia, że nasze odkupienie są trwałe, ponieważ Jezus, będąc w ludzkim ciele, wstąpił do nieba i posiadł wszelką władzę. Jezus pozostaje jednym z nas, będąc jednocześnie Bogiem. Nie ma nikogo, kto mógłby zniweczyć Jego dzieło lub oddzielić nas od przeznaczenia, które dzielimy z Chrystusem. Jezus przed swoim odejściem do Ojca, podjął konkretne kroki, aby zapewnić kontynuację swojej ziemskiej misji. „Spisał testament”. Uchylił rąbek tajemnicy rzeczywistości Królestwa Bożego i zaprosił ludzi do naśladowania. Jezus wyposażył uczniów i pobłogosławił, nakazał głoszenie Dobrej Nowiny wszelkiemu stworzeniu, co stanowi kluczowe motywy w całej Jego misji.
Spójrzmy na teksty, przygotowane do dzisiejszego rozważania:
Psalm jest hymnem uwielbienia Boga jako Króla całej ziemi. Hymn podkreśla uniwersalne panowanie Boga, co jest odzwierciedleniem królewskiej władzy Chrystusa, ustanowionej po jego wniebowstąpieniu. Fragment z Dziejów Apostolskich opisuje wniebowstąpienie Jezusa i jego ostatnie instrukcje dla apostołów; aby byli jego świadkami "aż po krańce ziemi". Ten moment podkreśla zarówno boską misję, jak i władzę, które Chrystus przekazuje swoim uczniom. W Liście do Efezjan Paweł modli się o to, aby wierzący zrozumieli znaczenie mocy i panowania Chrystusa, który jest wyniesiony ponad wszelkie władze, mając wszystko poddanym pod swoje stopy. Akcentuje to zarówno władzę Chrystusa, jak i rolę Kościoła, którego jest Głową. Te fragmenty łączy motyw misji i władzy, jaka jest nadana wierzącym przez Chrystusa oraz Jego panowanie jako niebiańskiego Króla, które jest kontynuowane przez działalność Kościoła na ziemi.
Głównym tekstem dzisiejszego rozważania jest Ewangelia Marka 16, 15-20. Jezus nakazuje swoim uczniom "iść na cały świat i głosić Ewangelię wszelkiemu stworzeniu". Po tych słowach wstępuje do nieba, a uczniowie kontynuują dzieło głoszenia Dobrej Nowiny, również, dokonują licznych cudów w imieniu Jezusa, co stanowi kontynuację Jego misji na ziemi przez Kościół.
Posłuchajmy;
15 I rzekł do nich: «Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! 16 Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. 17 Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: w imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; 18 węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, i ci odzyskają zdrowie». 19 Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. 20 Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdził naukę znakami, które jej towarzyszyły.
Ewangelia wg Marka 16:15-20
Ewangelia Marka, uważana za najstarszą z czterech ewangelii, stanowi cenny zapis doświadczeń wczesnych chrześcijan, ukazując dynamikę przesłania Jezusa. Napisana w okresie pełnym wyzwań, nie tylko oddaje realia prześladowań, ale także podkreśla, jak bardzo Jezus cenił konsekwencje w działaniu i wytrwałość. Jego nauki, szczególnie te zawarte w rozszerzonym zakończeniu Marka (16, 9-20), wzywają do globalnej, ponadczasowej misji i wskazują na uniwersalność chrześcijańskiego przesłania.
W kontekście prześladowań, na które wskazuje Marka, istotne jest przypomnienie słów Pawła w Drugim Liście do Koryntian: " Dlatego to nie poddajemy się zwątpieniu, chociaż bowiem niszczeje nasz człowiek zewnętrzny, to jednak ten, który jest wewnątrz, odnawia się z dnia na dzień." (2 Kor 4,16). To przesłanie podkreśla, że trudności, które napotykają wierzący, są okazją do duchowego wzrostu i odnowy. Rozszerzenie misji na "wszelkie stworzenie", jak w Marku 16, 15-20, jest echem nauczania Jezusa z Ewangelii Mateusza: " Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego." (Mt 28,19). To potwierdzenie, że misja chrześcijańska nie zna granic kulturowych, etnicznych czy geograficznych, a jej celem jest zbudowanie wspólnoty opartej na wspólnych wartościach i wierze, dostępnej dla każdego, niezależnie od jego pochodzenia. Znaki, które miały towarzyszyć głoszeniu Ewangelii, są istotnym elementem potwierdzającym moc Bożą działającą przez apostołów. Podobnie Jakub podkreśla rolę czynów wynikających z wiary: "Ale może ktoś powiedzieć: Ty masz wiarę, a ja spełniam uczynki. Pokaż mi wiarę swoją bez uczynków, to ja ci pokażę wiarę ze swoich uczynków." (Jk 2,18). Cuda i znaki w działalności wczesnego Kościoła nie były tylko dowodami Boskiej mocy, ale też świadectwem autentyczności i głębi przekazu ewangelicznego.
Choć autentyczność dłuższego zakończenia Ewangelii Marka bywa kwestionowana, jego treść odgrywa kluczową rolę w kształtowaniu rozumienia misji Kościoła. Jak mówi Piotr w swoim Pierwszym Liście: " Wy zaś jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem [Bogu] na własność przeznaczonym, abyście ogłaszali dzieła potęgi Tego, który was wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła" (1 P 2,9). To przypomnienie, że każdy wierzący ma udział w misji świadectwa i służby, podkreślając dynamikę, uniwersalność i nadprzyrodzony wymiar tego powołania, które Jezus powierzył swoim naśladowcom.
Przyjrzyjmy się tekstowi wersy po wersie:
15 I rzekł do nich: «Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! 16 Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony.
Wersety z Ewangelii Marka 16, 15-16 stanowią fundament dla zrozumienia misji chrześcijańskiej. Jezus wypowiadając słowa: "Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu", nakłada na swoich uczniów zadanie o głęboko rewolucyjnym charakterze. To nie tylko wezwanie do działania, ale również do przeobrażenia sposobu myślenia o religii, kulturze i społeczności. Nakaz Jezusa, aby "iść na cały świat", wyróżnia chrześcijaństwo spośród innych ruchów religijnych czasów antycznych, które często ograniczały swoje działania do określonych grup etnicznych czy geograficznych. Chrześcijaństwo, zgodnie z tymi słowami, ma ambicję być religią uniwersalną, przeznaczoną dla każdej osoby na Ziemi bez względu na jej pochodzenie, status społeczny czy przekonania. Tym samym przekazuje ideę równości i wspólnoty ludzkiej pod rządami jednego Boga. Wezwanie do głoszenia Ewangelii "wszelkiemu stworzeniu" oznacza, że żadne bariery kulturowe, językowe czy społeczne nie powinny stanowić przeszkody w rozprzestrzenianiu się przesłania Chrystusowego. Dla wczesnych chrześcijan, którzy często spotykali się z niezrozumieniem i wrogością, było to wyzwanie, by nie ulegać lokalnym naciskom i kontynuować misję zgodnie z poleceniem swojego Mistrza.
Określenie warunków zbawienia w postaci wiary i chrztu jest kolejnym kluczowym elementem tych wersetów. Wiara jest tutaj przedstawiona jako osobiste przyjęcie prawdy o Jezusie i Jego naukach, co jest fundamentalne dla nowego życia w Chrystusie. Chrzest zaś stanowi zewnętrzny znak wewnętrznej przemiany i akceptacji, będąc symbolicznym zanurzeniem w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa. Wezwanie Jezusa obarcza odpowiedzialnością nie tylko głoszących, ale również na tych, którzy przyjmują Ewangelię. Głoszący muszą robić to z szacunkiem, troską i autentycznością, mając na uwadze zarówno kulturowe konteksty jak i duchowe potrzeby słuchających. Z kolei słuchający stają przed wyborem przyjęcia lub odrzucenia przekazu, co niesie za sobą jasno określone konsekwencje.
17 Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: w imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; 18 węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, i ci odzyskają zdrowie». Wersety 17-18
Tu widzimy obietnicę Jezusa dotyczącą znaków, które miały świadczyć o autentyczności i Boskim wspieraniu misji prowadzonej przez Jego naśladowców. Znaki te, nie tylko w pierwszych wiekach, ale i w całej historii chrześcijaństwa, miały kluczowe znaczenie dla potwierdzenia wiarygodności i mocy przekazu Ewangelii. Wyrzucanie demonów - ten znak miał szczególne znaczenie w społeczeństwie, gdzie wiele osób wierzyło w bezpośredni wpływ złych duchów na życie codzienne. Moc wyrzucania demonów przez uczniów Jezusa była potwierdzeniem ich władzy nad siłami zła, co bezpośrednio łączyło ich działania z misją Jezusa, który również dokonywał egzorcyzmów. Zdolność mówienia w językach, które nie były wcześniej wyuczone, świadczyła o nadprzyrodzonej obecności i działaniu Ducha Świętego. W kontekście misyjnym, ta umiejętność miała również praktyczne znaczenie, umożliwiając głoszenie Ewangelii w wielojęzycznym środowisku Rzymskiego Imperium. Bezpieczne obchodzenie się z jadowitymi wężami oraz picie śmiertelnych trucizn - te znaki, choć mogą brzmieć sensacyjnie, symbolizowały ochronę Bożą nad swoimi wysłannikami. W kontekście biblijnym, wąż często kojarzony jest z zagrożeniem i złem (np. wąż w Raju). Ochrona przed jadem węża mogła być rozumiana jako zwycięstwo nad siłami zła i śmierci.
Uzdrowienia były jednym z najczęściej występujących dowodów na boską moc działającą poprzez Jezusa i Jego uczniów. Kontynuacja tej praktyki przez apostołów stanowiła bezpośrednią kontynuację Jego uzdrawiającej misji, co stanowiło silne świadectwo dla nauczania chrześcijańskiego i przyciągało wielu nowych wyznawców.
Znaczenie i natura znaków ewoluowała na przestrzeni wieków, dostosowując się do zmieniających się kontekstów kulturowych. Współczesne chrześcijaństwo może nie widzieć tych znaków w dosłownym sensie, jaki opisano w Ewangeliach, lecz duchowa moc towarzysząca działaniom misyjnym, transformacja życia ludzi dotkniętych Ewangelią, czy zdolność do przezwyciężania przeciwności mogą być współczesnymi odpowiednikami tych biblijnych znaków. Znaki te przypominają, że misja chrześcijańska opiera się na działaniu mocy wyższej niż ludzkie możliwości. Podkreślają one również, że wiara chrześcijańska nie jest tylko filozofią czy systemem etycznym, ale żywą relacją z Bogiem, który aktywnie działa w świecie. Dla współczesnych chrześcijan, rozumienie i doświadczanie znaków (cudów) mogą stanowić zachętę do głębszej wiary i zaangażowania w życie Kościoła oraz jego misję.
19 Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. 20 Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdził naukę znakami, które jej towarzyszyły.
Wersety 19-20 z Ewangelii Marka zawierają opis wniebowstąpienia Chrystusa i inauguracji misji apostolskiej, które stanowią kluczowy moment w życiu Kościoła wczesnochrześcijańskiego. Wniebowstąpienie Jezusa jest momentem, w którym On, po zmartwychwstaniu, opuszcza fizycznie ziemię, by zasiąść po prawicy Boga Ojca. To zdarzenie nie tylko potwierdza Jego Boskość i mesjańską rolę, ale również symbolicznie ukazuje Jego zwycięstwo nad śmiercią i grzechem. Zasiadanie po prawicy Boga oznacza ostateczne przekazanie Jezusowi władzy i czci, co jest kluczowym momentem dla doktryny chrześcijańskiej o Jego boskiej władzy i suwerenności. Teologicznie, wniebowstąpienie Chrystusa jest ostatecznym potwierdzeniem, że Jego dzieło zbawcze zostało zakończone, a misja na ziemi - pomyślnie ukończona. Jest to również zapewnienie dla wszystkich wierzących o obietnicy przyszłego życia w niebie, co daje nadzieję i motywację do trwania w wierze. Chrystus jako Król i Kapłan, nadal działa w niebie, gdzie wstawia się za nami u Boga, pełniąc rolę naszego pośrednika. Po wniebowstąpieniu Jezusa uczniowie "wyszli i zaczęli głosić wszędzie". Ta część tekstu podkreśla posłuszeństwo uczniów wobec ich nauczyciela i misji, jaką im powierzył. Głoszenie "wszędzie" wskazuje na dynamikę i rozmach, z jakim pierwsi chrześcijanie podjęli zadanie ewangelizacji.
Kluczowym aspektem tej misji jest fakt, że "Pan współdziałał z nimi". Mimo fizycznej nieobecności Jezusa, Jego duchowa obecność i wsparcie były nadal odczuwalne przez uczniów. To współdziałanie objawiało się przez znaki i cuda, które towarzyszyły ich nauczaniu, legitymizując ich słowa i działania jako kontynuację Jego misji. Dla współczesnych chrześcijan, wniebowstąpienie Chrystusa i początek misji apostolskiej są przypomnieniem o ciągłości i trwałości Kościoła jako ciała Chrystusowego na ziemi. Motywują do aktywnego uczestnictwa w misji Kościoła, podkreślając, że każdy wierzący jest powołany do świadczenia o Chrystusie w swoim otoczeniu. Współdziałanie Boga z uczniami w pierwszych wiekach jest obietnicą, że Bóg nadal współdziała z każdym, kto podejmuje się głoszenia Ewangelii, co daje siłę i pewność w realizacji powierzonych zadań.
Tekst z Ewangelii Marka, szczególnie wersety dotyczące wniebowstąpienia i początków misji apostolskiej, ma głębokie znaczenie dla współczesnych chrześcijan, którzy stoją przed wyzwaniami współczesnego świata, z jego nie zawsze zdrowym pluralizmem kulturowym, religijnym oraz szybkimi zmianami społeczno-technologicznymi. Dzisiejszy Kościół, podobnie jak pierwsi uczniowie, jest powołany do głoszenia Ewangelii wszędzie i wszelkimi dostępnymi środkami. Współcześni chrześcijanie mogą czerpać motywację z tego, że Jezus wniebowstąpił, ale nie opuścił swojego Kościoła bez wsparcia i obietnicy pomocy. Ta świadomość może inspirować do większego zaangażowania w różnorodne działania kościelne, od liturgii, przez działalność charytatywną, po inicjatywy edukacyjne i misyjne. To ważne szczególnie dzisiaj, kiedy kościoły przeżywają liczne kryzysy związane z wiarołomnością a nawet przestępstwami, których dopuszczali się duchowni na licznych płaszczyznach, wyrządzając krzywdę ludziom i samemu Kościołowi.
Zachęta do przełamywania barier jest dzisiaj szczególnie istotna w kontekście globalnej wioski, migracji i łatwości komunikacji międzykulturowej. Chrześcijanie są wzywani do bycia ambasadorami Chrystusa, którzy nie tylko mówią o miłości, ale ją demonstrują przez akceptację, zrozumienie i współpracę z ludźmi różnych kultur i przekonań. Przełamywanie barier językowych, etnicznych i społecznych jest realizacją misji, aby "iść na cały świat".
Zadanie może wydawać się niełatwe. Żyjemy w erze, gdzie cyfrowa komunikacja i relatywizm moralny zaciemniają prawdę. I właśnie w takich czasach słowa Jezusa zdają się być bardziej aktualne niż kiedykolwiek. Nasze zadanie jako chrześcijan jest jasne, – nie tylko mówić o Ewangelii, ale przede wszystkim żyć nią na co dzień. W świecie przesyconym informacjami, prawdziwym wyzwaniem jest nie tylko mówienie o Ewangelii, ale życie, które samo w sobie jest Ewangelią. Pierwsi uczniowie wspierali się znakami i cudami, takimi jak uzdrawianie czy mówienie wieloma obcymi językami. Dzisiaj takie znaki przyjmują formę cierpliwości, wierności ewangelicznym wartościom i gestów miłości, które przyciągają innych do Chrystusa. Owszem, cierpliwość do niektórych bliźnich w tych czasach może graniczyć z cudem!
Paweł w piątym rozdziale Listu do Galatów opisuje owoce Ducha: radość, pokój, wielkoduszność, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność i powściągliwość. Te owoce są znakiem obecności Ducha w naszym życiu i powinny być widoczne w naszych relacjach z bliźnimi oraz w mniejszych lub kluczowych życiowych decyzjach. To właśnie jest świadectwo naszej wiary. W siódmym rozdziale Ewangelii Mateusza Jezus mówi: „Nie każdy bowiem, kto twierdzi, że jestem jego PANEM, wejdzie do Królestwa Niebios. Tam znajdzie się tylko ten, kto faktycznie pełni wolę Ojca, który jest w Niebiosach. Ten fragment pochodzi z Kazania na Górze, w którym Jezus naucza o prawdziwej pobożności i ostrzega przed pustymi słowami bez odpowiednich czynów.
W obliczu współczesnych zjawisk, takich jak samotność, wszechobecne kłamstwo czy brak empatii, nasze życie powinno stanowić czytelne świadectwo. W trzecim rozdziale Drugiego Listu do Koryntian Apostoł Paweł mówi, że jesteśmy "listem Chrystusa" znanym i czytanym przez wszystkich, to tak pięknie brzmi, posłuchajcie: „Dla wszystkich bowiem jest jasne, iż to wy sami jesteście listem poświadczającym nasze posługiwanie Chrystusowi. A list ten został spisany nie atramentem, lecz Duchem Boga Żywego i nie na kamiennych tablicach, lecz na żywych tablicach ludzkich serc.” W praktyce oznacza to, że nasz sposób radzenia sobie z trudnościami, przebaczenie i miłość są „czytane” przez naszych współczesnych. Mówiąc prościej: - zawsze jesteśmy na cenzurowanym. Czy to może być uciążliwe? Dla tych, których życie jest Ewangelią będzie to… zaledwie lekkim bagażem.
Zobowiążmy się, aby każdy z nas stał się żywą Ewangelią, czytaną przez wszystkich, którzy nas spotykają. Niech nasza wiara nie będzie tylko słowami, ale życiem, które świadczy o Bożej miłości. Niech nasza obecność w świecie cyfrowym i rzeczywistym zawsze będzie przesycona duchem Chrystusa, prowadząc innych ku prawdzie, która wyzwala i przemienia.
Niech nam wszystkim Bóg błogosławi.
Witold Augustyn
Comments